Bizim zamanımızın gençleri bambaşkaydı diye düşündü. Bambaşkaydı onlar. Kederlerini, sevinçlerini, hususi bir şey olarak kendi kendilerine saklamasını, herkes karşısında sakin, dertsiz görünmesini, birer hususi ve deruni hayat yaşamasını pek iyi bilirlerdi. Kimse kimsenin dramını bilmezdi. İnsanlar yan yana yaşarlar, iç dertleriyle birbirlerini rahatsız etmezlerdi. Bugün ki laubalilik yoktu. Kimse kimsenin çirkin veya güzel, zayıf veya kuvvetli taraflarıyla açılmazdı. Mahremiyete büyük kıymet verilirdi ev herkes birbirini kuvvetsiz ve zayıf anında göremediği için saygı duyardı. Bu saygıyı telkin eden şey herkesin kendi kendine yeterliliği ve kendi frenlerini kendi kullanmasını bilişiydi. Felaketler, sevinçler, kederler veya saadetler hep birdi. Faziletler, kusurlar da öyle. Fakat kimse ama kimse bunu bir işporta malı gibi umumi seyre bir sergi halinde yaymazdı.
·
37 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.