Edebi kalem, üslup, içerik.. bunlar bir yazarın edebiyattaki kimliğidir. Edebiyatta din, dil, ırk, köken fark etmez. Hoşuna giderse okursun. Tıpkı müziğin evrensel olduğu gibi edebiyat da evrenseldir. Tüm o kalıplaşmış ön yargıların yıkıcısı olur edebiyat eğer ki şans verirseniz. Sizi şu anki konumunuzdan -manevi konum- bambaşka konumlara yükseltebilir şans verdiğiniz eserler. Çok yazık olacak derecede bir başlangıç yaptığımı biliyorum. Lakin nasıl youtubeda izlediğim her kürtçe şarkının altında "ben şuyum ama şarkı çok güzel ben buyum ama şarkı harika" yorumları geziyorsa, buralarda da muhalif bir yazarın kitabını okuyanlara yapılan muameleler çekinceli bir davranış sergilememe sebebiyet veriyor. -Korku değil, çekingenlik.- Fakat yine de nasıl ki seneler önce Atsız'ın romanlarını objektif bir şekilde ön yargısız okuduysam Demirtaş'ın da kitaplarını (3) edebiyat harici kimliğinden bağımsız olarak okudum. İşte bu noktada bazı yazarlar arasında uçurum olduğunh fark edersiniz. Benim için şu an Demirtaş ile diğer okuduğum tüm yazarlar arasında uçurumlar kadar fark olduğu gibi. Belki tümüyle beni kapsayan, beni çok yakından ilgilendiren konulardan ve olaylardan söz ettiği içindir onun kalemine olan sevgim. Bilemeyeceğim. Sadece bu kitabın ilk kısmı, yani Leylan'ın anlatıldığı kısım hayatımda okuduğum en güzel yazılardı. Kitabın devamı da o şekildi. Ki zaten kitap içinde bolca mizah, sevgi ve hüzün barındıran bir kitaptı. En son Livaneli okurken hem eğlenip hem şaşırıp hem de hüzünlenmiştim. Şimdiyse birilerinin yerini Demirtaş aldı benim için. Aslında anlatacağım çok şey var lakin konudan konuya atlayacağımı ve incelemenin kötüye gideceğini biliyorum. Yıllar sonra tekrardan bu incelememe denk gelirsem yüzümde minik bir tebessüm olacağını biliyorum. Ben ana dilimi ve ırkımı çok seviyorum. Yabancılık çekmeyerek okuyacağım bir sürü kitap daha olur umarım. Dil ev gibiymiş.
