Melisa Kesmez'in hikâyeleri sağanak yağmur gibi, kısa süreli olsa da etkisi çok büyük. Dolambaçsız net cümleleri birden içinize işliyor. "Arif öldü" diyor karakter, Arif'in ölümü çok sevdiğim biri ölmüş gibi canımı acıtıyor. Kitap karakterleriyle özdeşmek için onu iyice tanımak gerektiğini düşünürdüm. Nohut Oda'dan sonra bunun için birkaç paragrafın yetip de artacağını keşfettim. Kısa hikâyede vurucu olmak kolay değildir, oysa bu kitaptaki hemen hemen her hikaye bende büyük yankı buldu. Kimisi hatırlamaya çalıştığım bir rüyanın tamamen zihnimde belirmesi gibi bir his verdi, kimisi kabullenemediğim bir gerçeği bilinçaltımdan çıkarıp önüme koydu. Favorilerim; Sakin Göllerin Kuğusuyduk, Şubat, Arif, İyiyiz, Halam ve Karton Koliler. Ortalama ve ortalama altı bulduğum hikâyeler de vardı tabii ama etkileyici olanlar bana göre onların üstünü örtüyordu. Bu Melisa Kesmez'den okuduğum son kitaptı. Yavaş yavaş okumama rağmen bittiğine üzüldüm.