Yatsı vakti girince Bilal-i Habeşî ezanı okudu fakat Resûlullah (s.a.v.) kendinde yürümek için bir türlü takat bulamadı. Efendimiz (s.a.v.) biraz kendine gelince abdestini aldı ama doğrulacağı sırada bayıldı. Bu hâl tam üç kez tekrarlandı. Allah Resûlü (s.a.v.) kendisinin cemaatin karşısına çıkamayacağını anlayınca cemaati daha fazla bekletmemek için, "Söyleyin Ebû Bekir'e, insanlara namazı kıldırsın!" dedi. Âişe validemiz bu sözü duyunca, "Ya Resûlallah! Babam çok hassas biridir. Siz bu hâldeyken o mihraba geçip namaz kıldıramaz. Bir başkası kıldırsa olmaz mı? Mesela Ömer kıldırsa olmaz mı?" dedi. Efendimiz (s.a.v.) Âişe validemizin bu sözünden hiç hoşnut olmadı. Kendi sözünü tekrarladı ve "Söyleyin Ebû Bekir'e, insanlara namazı kıldırsın!" dedi. Bu emir biraz ağırdan alındı. Âişe annemiz babasını iyi tanıdığı için o anlarda imamlık yapamayacağını çok iyi biliyordu. Fakat Efendimiz'in (s.a.v.) dünyasında o namazın başka mesajları da vardı. Bundan dolayı ısrarla mihraba Ebû Bekir'in geçmesini istiyordu.
Efendimiz (s.a.v.) defaatle bunu isteyince Âişe validemiz artık başka bir yol bulamadı ve babasına haber göndererek Resûlullah'ın emrini ona iletti. Hz. Ebû Bekir (r.a.) istemeye istemeye mihraba geçti ama ağlamaktan bir türlü tekbir alamadı. Zaman geçtikçe cemaat ister istemez sıkılmaya başladı, en son Hz. Ömer mihraba geçerek namazı kıldırdı. O anlarda kendine gelen Efendimiz (s.a.v.) Hz Ömer'in sesini duyunca sinirlendi. "Ben size demedim mi namazı Ebû Bekir kıldırsın diye? Niye beni dinlemiyorsunuz?" dedi. Âişe validemiz olanları anlatınca Efendimiz (s.a.v.) yine ısrar ederek Ebû Bekir'in mihraba geçmesini istedi. Ertesi gün sabah namazından itibaren artık namazları Hz. Ebû Bekir kıldıracaktı. Resûlullah (s.a.v.) hayattayken o, 17 vakit namaz kıldırmış olacaktı. Bu namazların birini Efendimiz (s.a.v.) odasının perdesini aralayarak izleyecek ve ümmetinin Hz. Ebû Bekir'in arkasında saf tutmuş olmasına sevinerek tebessüm edecekti.
Yine bir namaz vaktinde Hz. Ebû Bekir cemaate namaz kıldırırken, Efendimiz (s.a.v.) kendini biraz iyi hissetti ve o cemaate dâhil olmak istedi. Bir anda mescit farklı bir hâle büründü, namazda olan sahâbe sevinçle ne yapacaklarını şaşırdı. Efendimiz (s.a.v.) mihraba doğru yürüdü, Hz. Ebû Bekir onun geldiğini görünce geri çekilmek istedi. Ancak Efendimiz (s.a.v.) buna izin vermeyerek Hz. Ebû Bekir'in arkasında namaz kıldı. Böylece Efendimiz (s.a.v.) Tebûk dönüşü Abdurrahman b. Avf'ın, o gün ise Hz. Ebû Bekir'in arkasında namaz kılmış oldu. Bu büyük şerefe nail olduğu için Hz. Ebû Bekir çok sevindi.
Sayfa 336Kitabı okudu
·
77 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.