Kitabı düzensiz aralıklarla okurken, sonlandırmaya yaklaştığım gün Yahudi soykırımını anlatan bir film izledim. Film bitimi ardından uyumamakta direnen gözlerime inat kitabın son sayfalarını çevirmeye karar verdim. Biraz ilerledikten sonra karşıma çıkan birkaç sahne beni çok etkiledi. Gece uykuları bölünmesin diye köylülere kurbağa nöbeti tutturan "asilzadeler" değildi beni etkileyen. Mutlu bir yuva hayaliyle evlenen çiftlerin arasına girip "gelinle ilk geceyi geçirme hakkı" nı kullanan soylular da değildi. Beni etkileyen, zihnimin bir an hala Hitler mezalimi izliyormuş sanrısına kapılmasıydı. Sanki film bitmemiş tüm o eziyet farklı tekniklerle kaldığı yerden devam ediyor gibiydi. Tıpkı halihazırda Filistin' de devam eden mezalim gibi. Tıpkı her sene holokostu anlatan yüzlerce yapıma yenisi eklemek için kesenin ağzını kapatmayan batı film endüstrisinin, kanı daha kurumamış ağıtlara kulağını tıkaması gibi. Demek ki haksızlık adaletsizlik sadece ırkla, sınıf farklılığıyla yahut dinle ilgili değilmiş. İnsanın olduğu yerde haksızlık varmış. Ve hep olacak. O yüzden Yüce Rabbime zulümler bitsin çocuklar ağlamasın diye dua etmiyorum. Süregelen ve bundan sonra olacak tüm haksızlıklar olurken, zulmeden tarafta olmamayı ve zulüm bizdense ben bizden değilim diyebilecek dirayeti gönülden diliyorum. Sadece kitapları değil hayatı da okuyabilmemiz ümidiyle.. "İyi okumalar" diliyorum.
