Zaferle yumruklarımı sıktım. "Kötü anılarımın hepsini güzel anılarımla tekmeleyeceğim," dedim kararlılıkla. Bu kararlılığım Ulaş'ı gülümsetti. Havaya kaldırdığım sol yumruğumu bileğimden yakalayıp dudaklarına götürdü ve bir öpücük bıraktı, ardından bana baktı. "Bunlarla tekme atma."
Yüzüm kızardı. Boğazımı temizledim. "Yumruklarım o zaman." Bana dokununca ya da beni öpünce hemen gevşiyordum. Antidepresan gibi bir şeydi Ulaş.
"Ben yumruklarım onları," dedi bu konuşmadan keyif alan bir sesle. "Sen gülümse sadece."
"Gülümsemek bence en güçlü silahtır." diye onayladım onu.
"Sensen gülümseyen, öyledir," diye onayladı beni.
·
37 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.