#okudumbitti Kafamdaki fosfor da bitti ama. Hepsini Andrey Bitov’un labirentlerinde tükettim. Helâl ü hoş olsun Pencereden içeri giren rüzgârın eşliğinde kâğıtların uçuştuğu bir enstitü odasında bir ceset. Cesedin elinde bir tabanca. Tabancanın namlusuna sıkıştırılmış bir sigara izmariti. Roman böyle açılıyor ve böyle kapanıyor. Ne kadar kapanıyorsa artık. Ana karakterimiz Leva’yı, ailesini, dedelerini, aşklarını, en yakın arkadaşını ve mesleğindeki yolculuğu takip ediyoruz. E ne var bunda? Her romanda aşağı yukarı böyle bir izlek yok mu? Muhakkak. Ama her romanda yazar, bölümlerin sonunda ‘Versiyon ve Varyant’ başlığı açıp oraya kadar yazdığı her şeyi oyun hamuru yoğurur gibi başka şekillere sokmuyor. Yahut diğer romanlar, kurgunun bittiği yerde, ana karakterinin anlatılanlara koyduğu şerhleri çarşaf çarşaf yayınlamıyor. Kafalar karıştı mı? Öyle olduğunu umarım. Zevki orada ‘Olmaz olsun böyle roman’ diyeceklere, bir alıntıyla, doğrudan yazarın cevabını iletelim: “‘Alegorilerinizle kafamızı karıştırdınız’ diyor bir okur. Yanıt veriyorum: Siz okumayın. Öyle. Okur bana sormakta haklı, ben yanıt vermekte haklıyım.” Öyle. Evet. Postmodern edebiyatı herkes sevmek zorunda değil. Herhangi bi şeyi niye sevmek zorunda olalım? Beni sorarsanız, aşk-nefret ilişkisi yaşıyorum. Bazen illallâh ediyorum. Kafam çatlıyor. Anlamadıkça kendimi gerizekalı gibi hissediyorum. Ve fakat, bu oyunlu anlatımların kendine özgü ve öyle hınzır bi edebi hazzı var ki… İnsan mazallah müptelası olur. Andrey Bitov’un Puşkin Evi romanı, Rus edebiyatının postmodern incisi imiş. Romanın varlığından dahi haberim yoktu. Dileda Arslan’dan bu öneriyi kapmasaydım belki de hiç karşılaşamayacaktım. İyi dostlar, iyi kitaplar. Bu hayattan daha fazlasını isteyeni Allah baba taş yapar. Sevgiler yo!

Puşkin EviAndrey Bitov · Yapı Kredi Yayınları · 201521 okunma

·

553 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Burcu Booker