Yaşamda ancak ruh özgürleştiğinde ''oluş'' hâline geçebiliriz. Aksi takdirde her an, bir ''varlık'' arayışında sürüklenme durumunun deneyimleyeniyizdir. Kişiyi bu özgürlük hâline taşıyacak şey ise cehaletten kurtulmaktır. Cehalet kişinin Kendisini bilmemesinden filizlenir. Bu filizin büyüyüp dallanıp budaklanmasının ardından, kendimizi bir ormanın içinde kaybolmuş buluruz... Her adımda ortaya çıkardığımız karmayla -etkiler- büyüyen ormanın derinliklerine o kadar gideriz ki kendi çizdiğimiz yolu -dharma- unutuveririz Tıpkı Hansel ile Gretel'in hikâyesinde olduğu gibi... Ardımızda bıraktığımız yola doğru izleri bırakmadığımız için dönüş yolu diye bambaşka yollara sapar sapar dururuz... Bu da bizi bitmek bilmeyen Samsara, doğum-yaşam-ölüm döngüsü, içine sokar. Sayısız adım atar, Ay'a bile ayağımızı basarız ama dönüp baktığımızda 'Ben'den eser bulamayız.
·
75 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.