Rüya..
Tepesindeki yıldızlı gökyüzünde ayın ince hilali görünüyor. Gümüşi ışığı hafifçe bir açıklığın üzerine düşüyor. Bir evin, ardın daki çam ağaçlarının karanlık tepelerinin, birçok ahırın silüeti gece mavisi gökyüzüyle birleşiyor. Meşaleli adamı henüz uzaktayken gördü. Diğer eli bir ip parçasını sımsıkı tutmuş. Alevin ışığında yıllar önce avlunun inşasında kullanılmış olan taşların kirli griliğini görüyor. Ona doğru ilerlediğinde adam dönüp bakıyor. Yüzü is içinde, yaşlı ve kırışık; dehşetle kasılmış. Onun umutsuzluğunu, çaresiz liğini ve bu çaresizliğin onda yarattığı öfkeyi görüyor. Adamın ardında küçük yumruklar pencereye vuruyor. Camı kıramayacak kadar güçsüzler. Bir erkek çocuğu yüzünü cama dayamış. Onun ağladığını duyuyor ve meşaleli adamın ağladığını da. Gözyaşları isli yüzünde beyaz çizgiler oluşturuyor. "Gerçek her zaman göründüğü gibi değildir," diyor meşaleli adam, sonra ardındaki pencereden alevler yükselmeye başlıyor. Çocuk çığlık çığlığa haykırıyor ve onunla birlikte bir başkası daha. Meşalenin odanın duvarına vuran ışığında, asılmış bir kadının sallandığını görüyor. Kısa bir an pencerede bir kız çocu ğunun başı beliriyor. Saçları mumdan bir insanın fitili gibi alev alev yanıyor. Kız acıdan haykırıyor, elleriyle alev almış başına vuruyor ve tekrar kayboluyor. Çocuklara yardım etmek için koşmak istiyor, ama biri onu alıkoyuyor. Bu, ansızın önünde beliren ve onu kollarına alan renkli yazlık elbiseli kız. "Biraz önce olanlar artık değiştirilemez," diyor kız ve ona hüzünle bakıyor. "Bu ne kadar istenirse istensin. " Şimdi meşaleli adam da yanlarına geldi. "İnsan aklını yitirince böyle oluyor," diye hıçkırıyor. "Böyle olsun istemiyor, ama yine de oluyor."
Sayfa 289Kitabı okudu
··
146 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.