Her zaman derim Dickens ve Hugo kadar iyi hikâye anlatıcısı yoktur şu gariban dünyamızda. Lise yıllarında biraz kısaltılmış baskısını okumuştum Notre Dame'ın Kamburu'nun. O zamanlar da çok sevmiştim; ama yaş ilerleyip insan biraz yaşam karşısında tecrübe edinince duyguları da keskinleşiyor. Bu sefer tam baskısını okuyorum şu günlerde. Hugo, her zaman yaptığı şeyi tekrar etmiş. Yüzlerce sayfa süren bir hazırlık ve ardından bomba gibi patlayan bir bölümle hikâyeye giriş. "1793 Devrimi" nde beş yüz sayfayı geçen tanıtımdan sonra asıl olaylara başlangıç yapmış ve okuru uzun bir soluktan sonra fırtınaya maruz bırakmıştı. Bu romanda bu durum üç yüzüncü sayfada kendini gösteriyor. "Bir damla su bir damla gözyaşı" bölümünde. Herhalde edebiyat tarihinin en yürek burkan pasajlarından biridir bu bölüm. Quasimodo, meydanda güzel çingene kızı Esmeralda'ya yaklaşmaya çalışır. Böyle bir çirkinlik karşısında kızcağız ürker ve onun kendisine zarar vereceğini düşünerek ortalığı velveleye verir. Quasimodo tutuklanır, ama normal şartlarda serbest bırakılması lazımdır. Normal olmayan şartlar ise hem Quasimodo'nun hem onu sorgulayacak kişinin sağır olmasıdır. Ama bizim kamburu sorgulayacak kişinin sağır olmasını kimse bilmediği gibi adam bunu belli etmemek için çeşitli kurnazlıklara başvurur. Zavallı Quasimodo hem kendisi hem de karşısındaki sağır olduğu için meydanda dayak cezasına çarptırılır. Ne olup bittiğini anlamadan meydana götürülüp bağlanır. Sırada halkın bu hilkat garibesi için uygun gördüğü 'şölen' vardır. " Ailede çocuk neyse, toplumda halk odur!" der Hugo anlatıcı olarak. Onu küfürlerle aşağılarlar, üzerine taş atarlar, tekmelerler. Görevliler de sırtını kamçılar. Ne olup bittiğini anlayamayan Notre Dame'ın zangocu tüm eziyetlere sakinlikle karşılık verir ve sesini çıkartmaz. Ama her insanın bir sabrı vardır. Güneşin yaktığı teni artık isyan eder. Olanca gücüyle "Su!" diye bağırır. Halk acımak yerine dalga geçer ve daha çok hırpalamaya başlar onu. Toplamda üç defa "Su!" diye bağırır Quasimodo. En sonunda keçisiyle uzaklardan yaklaşan bir kız görünür ve herkes ona bakar. Esmeralda'dır bu. Elinde bir kase su vardır. Çirkin zangocun yanına gider, onu çözer ve su verir. Çingene kızından böyle bir merhameti beklemeyen Quasimodo, minnettarlık gözyaşını döker. Halkın hurafe sebeplerle nefret ettiği iki dışlanmışın; kamburu çıkmış, çirkinlik abidesi Quasimodo ve büyücülük yaptığı, kötü ruhu barındırdığı gerekçesiyle toplumsal lincin yakasından eksik olmadığı, tatlı keçisiyle zor bir hayat yaşayan Çingene Esmeralda'nın hikâyesi böyle başlar.

Notre Dame'ın KamburuVictor Hugo · Türkiye İş Bankası Kültür Yayınları · 202233bin okunma

·

25 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gökhan Başkan