Bazen durup kendime bakıyorum; şaşırıyorum. Hep burdaydım, hep bu bedende... Aynı ellerimle, aynı gözlerimle... Hiç fark etmemişim. Büyümüşüm ama hiç fark etmemişim. Kendi içimde boyut atlamışım, sürekli benliğim de bir şeyler değişmiş ama aynı bedende aynı ruhta. Gariptir ki bu kadar somut düşüncelere maruz kalmış, defalarca darbe almış, çokça badire atlatmış benliğim hâlâ hayatta. Demekki daha çok büyüyeceğim. Belki de fark etmem gereken çok şey vardır; görmem gereken, anlamam gereken, yaşamam gereken. "Şu an şu hayatımı fark ediyorum."