Hilmi Hoca'nın şiirlerini seven bir okur olarak son çıkan romanını birkaç ay önce edinmiştim. Yazar roman yerine(aslında postmodern roman) yerine anlatı denilmesini tercih ediyor.
1950'li yıllarda geçen roman iki farklı eksende ilerliyor. Düz yazı ile yazılan kısımlar yazarın hayatından kısmı otobiyografik veriler içeriyor, italik olan kısımlar ise tamamen kurgudan oluşuyor. Birbirinin içine geçen bu iki kısımdan ilkinde yazarın 1953-1959 yılları arasında gazetecilik yaptığı günlere atıflar bulunmaktadır. Hayali kısımda ise uzaktan gelen bir akraba kızı ve gizemli bir bavulun öyküsünü okuyoruz. Postmodern romanın çoğu özelliğini içeren kitapta son birkaç sayfada geçen Ziyaeddin Eşfak'ın öyküsü ile aslinda geçmişinde yaşayan bir insan portresi görüyoruz.
Keyifle okuduğum kitaptan daha sonra okuyunca hatırlamak üzere birkaç alıntı bırakayım. Tavsiye edilir.
***Hayatı basitleştirilmeyi ilke edinmişimdir. Tanpınar'ın Ahmet Haşim için kullandığı "hayatı kasten daraltmak"ı bana sorarsanız latince "hersey değişmeden olduğu gibi kalsın" anlamında semper eadem olarak yorumlamak gerekir. (Rituele dönüşen tekrar)
***Sartre'nin dediği gibi "araçlar, amaca baş kaldırmıştı". (Günümüzün çözülemeyen problemi)
**Aklıselim yanılır, çünkü görünüşe dayanır. Mesela gören göz güneşin döndüğü, dünyanın sabit kaldığını söyler. Marx der ki: Şayet görünüşle realite aynı şey olsa idi, ilme ihtiyaç kalmazdı.
