Dupduru ve huzur veren bir anlatım tarzı var Mary Lawson’un. Daha ilk sayfadan itibaren yazarla aramda bir bağ kurulduğunu hissediyorum ve kendi kendime kitap bitene kadar Mary Lawson hakkında hiçbir şey öğrenmemeye söz veriyorum. O benim için altmış yaşlarında, yumuşak sesli, gümüşi beyaz saçlarını ensesinde kestirmiş, mavi gözlerindeki pırıltı karşımızdaki gölün rengini alan zarif bir hanımefendi. Kanada’nın Rice Gölü’nde bulunan bir evin verandasında oturduk ve Bayan Lawson’u dinliyorum. Evet okumuyorum, bu saygıdeğer hanımefendinin yumuşak sesinden Kuzey Ontario’daki küçük kasabayı ve orada yaşayan insanların hikâyesini dinliyorum. Kitabı üç farklı kişinin bakış açısıyla yazmış. Henüz sekiz yaşındaki Claire, karşı komşuları Elizabeth ve Toronto’daki işini ve evliliğini bırakıp kasabaya taşınan Liam. Claire’in pencere kenarında evden kaçan ablası Rose’un geri dönüşünü beklemesi, Elizabeth’in hastanede geçmişi ile yüzleşmesi, Liam’ın yeni bir hayata başlarken içinde bulunduğu ruh hali ve bu üç kuşağı birbirine bağlayan olaylar… Şimdi bunları yazarken kitabın beni en çok etkileyen yönlerinden birinin karakterlerin insancıllığı ve duyarlılığı olduğunu fark ediyorum. Küçük kasaba insanlarına özgü bu hassasiyeti görmeyi özlemişim. Bana çok iyi gelen bir kitap oldu. Ve az önce yazarın biyografisini okuyup tam da hayal ettiğim fotoğrafıyla karşılaştım. Diğer kitaplarını da mutlaka okuyacağım

Sonbaharın SonuMary Lawson · Domingo Yayınevi · 202389 okunma

·

575 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Elvan