Ve insanın kendisi, doğduğu andan itibaren ikiye bölünmüş olan insan imgeye dönüştüğünde, bir başkası olduğunda kendisiyle barışır. Şiir dönüşümdür, değişimdir, simyadır ve bu yüzden şiirin toprağı büyünün, dinin ve "bunu" ve "şunu" zaten kendisi olan "bir başkasına" dönüştürmeye çabalayanların sınırlarına kadar uzanır. Evren ayrı türden şeylerin uçsuz bucaksız deposu olmaktan çıkar. Yıldızlar, gözyaşları, lokomotifler, söğüt ağaçları, kadınlar, sözlükler, her şey sonsuz bir ailedir, her şey ortak iletilir ve durmaksızın dönüşür, bütün biçimlerin içinde aynı kan dolaşır ve en sonunda insan kendi arzuladığı şey olabilir: Kendisi. Şiir insanı kendisinin dışına çıkartır ve aynı anda asıl varlığına; kendi kendisine geri götürür. İnsan kendisinin imgesidir. Bu kendisi ve şu diğeri. İfade olarak ritimdir bu, imgedir -durmadan var olan- insandır. Şiir varlığa giriştir.
Sayfa 126 - Era Yayıncılık, Zeynep Sultan Camii Sok, No: 21 Alemdar Mah. Cağaloğlu - 34410 İSTANBULKitabı okudu
·
38 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.