Normalde bir öykü okuru değilim sadece reading
slumptan çıkmak için çerezlik bir öykü kitabı okuyayım dedim, demez olaydım:)) Çok çarpıcı öyküler var, ağladım. Tema benim hep boğazımı düğümleyen bir kelime, ölüm. İnci Aral'ın buruk anlatımını ve hayal ile gerçek arasındaki o belirsiz yaşanmışlığı okura tamamen geçirebilmesini seviyorum. Yazarın hayatını daha önceden araştırdığımdan öykülerinde zaman zaman otobiyografik izler görmek kitaba daha da bağlanmamı sağladı. Yazdıkları bana hep deniz kenarında oturup rüzgarın serinliğine kendimi bırakıyormuşum hissi veriyor. Bazen kumsaldayım bazen de kayalıklarda. Bu kitapta kayalıklardan ayrılmadım.
