Meşa Selimoviç bundan 3 yıl önce Derviş ve Ölüm'ü ile beni hayran bırakmıştı ve ben bir dönem bu kitabı dilime dolayıp gezmiştim. Karakter analizleri de olay örgüsü de çok başarılı olan kitabında hayatımızdaki birçok şeyi incelikle anlatmıştı. Zaten bayılırım inceliğe aaa. İnsan ilişkileri de insanın kendisi de öyle büyük bir alem ki her seferinde beni hayretlere düşürmeye devam ediyor. Dünya klasiklerinde de en sevdiğim şey yüzyıllar öncesinden bu örüntüleri çözümlemeye bizden daha çok yaklaşmış olmaları sanırım. Derviş ve Ölüm benim için klasikler gibi okunmuş ve böyle yorumlanmış çok başarılı bir eserdi. Ada ise çarşaf gibi bir denizde sırtüstü uzanıp serinleme ve yaşamın farklı yorumlarını görme fırsatı verdi bana. Birbirini severek evlenen çiftimizin zamanla dönüştüğü kişileri ve onların etrafında dönen, onlardan bağımsızmış gibi görünen birkaç hikayeyle yolları kesişince oturup uzun uzun konuşmalarını içeriyordu çoğunlukla. Aslında hepimizin birbirimize bağlı olduğunu görmek çok güzel ve ürkütücü hissettirdi yine. Ölümden, yaşamdan, sevgiden, yoksulluktan, gençlikten, yaşlanmaktan, cesaretten ve korkudan kara kuşak bir dövüşçü gibi bahsetmiş. Yine hafiften dayak yedik bazı yerlerinde. Güzelim kitapların bu şiddete meyli hiç hoş değil ya, insan biraz düşünür yazarken. Kendi içlerindeki savaşı ömür boyu süren biz fanilerin bu savaştan hiç galip çıkamayacağını öğrenmesi gerekiyor sanki. Bilmiyorum, İvan'ın yenilgisi de güzeldi işte. Katarina gözünden de bu kitabı okumak isterdim. Ara ara neler hissettiğini okumak yetmedi bana. Evet, neticeye gelelim diyenleriniz için; güzeldi ya. Okuyun okuyun.

AdaMeşa Selimoviç · Ketebe Yayınları · 2020170 okunma

20 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

ahsensel