Gönderi

eve bakmıyordum yürürken. bütün sevdiklerime öyle yaklaşmışımdır hep. önce yöreyi yoklar, sonra birden dikerim gözümü ona. ürperirim o zaman. sevdiğim olduğundan da güzel, daha değerli, daha sarsıcı görünür. sonra gene yere bakarım. kimi zaman bir harcama korkusu geçer içimden, "bu kadar güzel olunamaz, günahtır bu kadarı" derim. yaşamaya çalışırım, beceremem.
··
1 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.