Kendimize (insanoğluna) yanıltıcı şekilde isimlendirdiğimiz pek çok nitelik atfettik. Sevgi, Nefret, Hayırseverlik, Merhamet, Aç gözlülük, Cömertlik, vesaire. Demek istiyorum ki, isimlere yanıltıcı anlamlar yükledik. Bunların hepsi kendini ferahlatmanın, kendini memnun etmenin biçimleridir, fakat isimler onları öyle bir kılığa sokar ki, dikkatimizi bu olgudan uzaklaştırır. Ayrıca sözlüğe orada hiç olmaması gereken bir sözcük de sokuşturmuşuz-Özveri. Bu sözcük, var olmayan bir şeyi tarif ediyor. Fakat en kötüsü, insanın her eylemini ona dikte eden ve zorlayan Yegâne Güdüyü görmezden geliyor ve ondan hiç söz etmiyoruz: İnsanın kendisine verdiği onayı, ortaya çıkan her yeni durumda ve her ne pahasına olursa olsun güvence altına almasının kaçınılmaz zorunluluğu. Ne isek o oluşumuzu tümüyle bu güdüye borçluyuz. O bizim nefesimiz, kalbimiz, kanımız. O bizi harekete geçiren biricik mahmuzumuz, kırbacımız, üvendiremiz, yegane dürtücü gücümüz; ondan başkasına sahip değiliz. O olmasa sadece hareketsiz görüntüler, cesetler olurduk; hiç kimse hiçbir şey yapmazdı, hiçbir ilerleme olmazdı, dünya olduğu yerde kalakalırdı.
Sayfa 43 - Dedalus KitapKitabı okudu
·
12 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.