Uzun süre aynı kitabın içinde kalmak beni sıkabiliyor ama bu seri öylesine gerçekçi, merak uyandırıcı bir akıcılıkta ki araya hiçbir şey almadan arka arkaya okudum. Elena(anlatıcımız) ve Lila’nın, çocukluktan yaşlılıklarına kadarki dönüşümlerine eşlik ediyoruz. Bu durum şöyle güzel bir şeye sebep oluyor; insanın her yaştaki varoluşsal sorunlarını ve hayat problemlerini an be an sorgulatıyor, düşündürüyor. Kitapta hayatta var olan her şey mevcut. Bakmayın siz bu iki ana karakterin baskın oluşuna,yan karakterlerle de bir çok şeyi fark ediyorsunuz. Sınıf mücadelesi,ideolojik kavgalar,feminizm,eğitimin insandaki etkisi gibi pek çok şey hikayeye güzel yedirilmiş. Aslında bir yandan da Napoli ile adeta İtalya’nın yeni gerçekçilik filmlerinden birini çekmiş Ferrante. Lila karakterini, yıkıcı yanını hiç sevemedim. Fakat Elena’nın Lila’ya karşı ömür boyu süren müthiş bir zaafı var. Onun o kadar çok etkisinde ki ne kadar başarılı olursa olsun kendini tam yeterli bulamıyor, onun onayına ve varlığına hep muhtaç. Hatta başarısını da bu durum şekillendiriyor ve besliyor, öyle bir ikilem söz konusu. O yüzden her şeyden bağımsız olarak insanın kendi değerini görebilmesinin, sahip çıkabilmesinin önemini hissediyorsunuz. Bana pek uymayan bir arkadaşlık biçimiydi ama “İnsanoğulları arasındaki her yoğun ilişki metal kapanlarla doludur ve ilişkilerin sürmesi isteniyorsa bunların üzerinden atlayabilmek gerekir.” cümlesi arkadaşlıklarının onca zıtlıklarına ve gel-gitlerine rağmen nasıl sürdüğünü açıklıyor. Hem bu arkadaşlık hem de spoiler vermeden anlatamayacağım Nino karakteri ile anladım ki değer vermek her zaman gözünde büyütmeyi de beraberinde getirse de ikisi hiç aynı şey değil ve çoğunlukla gözde büyütmeyi daha çok yeğliyoruz.

Kayıp Kızın HikayesiElena Ferrante · Everest Yayınları · 2016757 okunma

·

57 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Betül