Sizlere inanabilir, sizleri sevebilirdim. Fakat aranızda geçirdiğim bunca zaman içinde kurduğunuz dünya, sürdürdüğünüz insansal ilişkiler ile vaat ettiğiniz nimetleri kabul edemeyeceğimi iyice öğrenmiş bulunuyorum. Beni bu günlere, bu anlayışa yetiştiren sizlersiniz. Artık hayatın öğrenciliğinden, tam ortasından geçip yaşantıların acısında rastladığım isyankârlığımı da sizlere terk ediyorum. Lütfen kendinize isyan edin. Kendinize ve başka insanlara böyle olmaktan utanın. Her şey olabilir, her şeyi başarabilirsiniz ama yeryüzünde yaşayan bütün insanları kendinizi sevdiğiniz ve koruduğunuz gibi sevip koruyabilir misiniz? Sizlerden dolayı intihardan başka yol bulamayanların acılarını, mutsuzluklarını yüklenebilir misiniz? Yani sen Hakkı megaloman içtepişinle ilk önce en yakınındakileri niçin umutsuzluğun stadında boğdun? Seçip yaşadığın hayat bir kör kurşun gibi dilediğin insanları imkânsız kılıyor. Babanı aşmak uğruna ananın aşkına böylesine muhtaç mıydın? İşte müdürsün ve diyelim ki büyüksün; sen bu kadar mısın? Sen Cevdet huzurlu evinin huzurlu bahçesinde çiçek yetiştirmek için mi dünyayı ve insanları görmezlikten geliyorsun? Kazandığın para, araba, ev, içdekorasyonu, eşyalar, video televizyonun başkalarında da aradığın hapishanenin küçük hücresi değil midir? Evet sen bu kadarsın? Daha ötesi olamayanlardansın. Sen Tarık emek harcamadan sahip olduğun maddi şeylerle kurbağa gibi şişinip vraklıyorsun, soydaşlarınla birlikte ötüşün koro halinde bataklıktan işitiliyor, zıplama yeteneklerini yitirmeye değer miydi vücudunda yenildiğin cinsel iştah? Saygıya değmez hayat ve toplumumuzun saygısız bayanları bayları! Buradan çıkabilmek için sizlerin onay ve notlamalarınıza ihtiyacım var mıydı? Benim bir hayal ürünü olduğumu ve hayalin her şeye muktedir olduğunu niçin bilemediniz?
8 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.