Momo,kimsenin bilmediği bir zamanda ,kimsenin bilmediği bir yerden gelen ismini bile kendisi koyan kimsesiz bir kız çocuğu. Bu kız çocuğunun ya da zaman hırsızlarının ve çalınmış zamanı insanlara geri getiren çocuğun tuhaf öyküsü... Kendimizi veya çevremizdeki insanları ne kadar dinliyoruz, sürekli insanlara iletişim halindeyiz ancak hiç onları tam olarak anladığımızı hissettirerek ne zaman dinledik? İnsanların belki de gerçekten en çok zorlandığı eylem dinlemek olabilir işte bu hikayede bu küçük kız çocuğu Momo bunu çok iyi başarıyordu. Evet insanları büyülü bir şekilde dinleyip onlara çare oluşturuyordu, hatta öyle bi seviyeye geliyor ki bir zamandan sonra herhangi bir sorunu olan kişiye git bir Momo'nun yanına düzelirsin deniliyor ancak Momo'nun yaptığı özel hiçbir şey yoktur sadece karşısındakini dinler. İkinci bir olay ise kitapta ZAMANDIR. Hayatımız boyunca belki de bir şeyleri algılamaya başladığımızda , yaşam kavramı kafamızda oluştuğu an itibariyle sürekli bir şeyler için çalışırız ,didiniriz boş vaktimiz çok azalır, hayatımız hep koşuşturma içinde geçer. Neden bu kadar acelemiz vardır, neden olayların iyi veya kötü tadını çıkarmak yerine onları en kısa sürede bitirmekle uğraşırız ki ? İşlerimizi gün içerisinde ne kadar hızlı yaparsak o kadar çok iş yapıp verimli olduğumuzu düşünürüz peki bir insan için sadece bu yeterli midir ? O zaman bir robottan ne farkımız kalır ki ? Kitap bu durumu çok çarpıcı bir şekilde anlatıyor: İnsanların zamanını çalan ve o çaldıkları zamanlarla hayat bulan duman adamlar ordusu insanlara zamandan tasarruf yapmaları gerektiğini , sürekli işlerini en kısa sürede bitirmeleri ve hemen yeniden işe koyulmalari gerektiğini anlatıyorlar öyle bir hal alıyor ki insanlar yemek yemeyi bile ayaküstü yapıyor çocuklarına zaman ayırmıyorlar bırakın boş bir vakti ne durumda olduklarını düşünecek vakitleri bile olmuyor.(Zaman tasarruf edeyim derken aslında başka şeylerden tasarruf ettiğinin kimse farkında değildi. Yaşamlarının gittikçe daha zavallı daha tek dize ve daha soğuk geçtiğini kavramak istemiyorlardı. Bu gerçeği sadece çocuklar taa yüreklerinde hissettiler. Çünkü artık kimsenin onlara ayıracak zamanı yoktu. s.81) Aslında kitapta geçen bu tekdüze yaşam herkesin çok çalışıp çok harcaması ama kimsenin asla mutlu hissetmemesi birbirine zaman ayıramaması hatta kendine bile... Çok da yabancı bir durum veya masal değil günümüz dünyasının kendi yaşamımızın bundan ne farkı var ki? Kitap oluşan bu sistemi çok güzel eleştiriyor . (oysa zaman yaşamın kendisiydi. Ve yaşamın yeri yürekti.) Çıkarabilecek bir sürü ders var, belki de kitabı okuduktan sonra yaşam şeklimizi zamanı kullanma biçimimizi bi nebze olsun değiştirebiliriz. İnsanları bu durumdan kurtaran Momo'nun bu hikâyesini hepinizin okumasını tavsiye ediyorum, kitapla kalın:)

MomoMichael Ende · Pegasus Yayınları · 201766,2bin okunma

·

75 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Özlem Çetin