Toplam 17 kısa öyküden oluşan bir kitap var elimde. Her ne kadar içinden beğendiklerim olsada beğenmediğim de çoktu. Beğendiklerim arasında “Bitmemiş Bir Cümlenin Noktasını Taşımak diğeri Sıradan Bir Gün” İlk kitabı olduğundan sanırım bana biraz çekingen ve üstü kapalı anlaşılmaz yazılar olarak geldi. Bir çok kez kendini tekrar ediyormuş hissine kapıldım.
Genel olarak ana tema ölüm ve hayat üzerinde gidip geliyor. İçeriğinde çok fazla örneklemelerle betimlemeler yapılmış. Çoğu sokaktan yansıtmalar. Sokağı hissediyorsunuz. Ben kitabın hiççilik üzerine yazıldığını düşünmüyorum. Bana daha çok yoğun duyguların ifade edilişi olarak yansıdı. Yani yazar ne ölümü övüyor ne de yaşamı. Çok fazla duygu karmaşası yaşayan biri ve hikayelerinde kendini anlatıyormuş gibiydi.
Bazı hikayelerin çıkış noktası hikayenin üst kısımda yazan şiirler. Onların kendi dünyasındaki biçimlerine tanık oluyoruz. Bazı hikayelerde kendinden öncekiyle geçişli. Devamı niteliği taşıyor. Bunu sevdim. Daha önce bu teknikle yazan var mıdır bilemiyorum. Yahut tekniğin ismi var mıdır emin değilim. Mevsimsel olarakta yazın okunması gereken biraz Aylak Adam hissi uyandıran öyküler topluluğu.
Böylece kısa bir inceleme olsun istedim daha fazla anlatıp kısa öykülerin tadını unutturmak istemem. Eğer yaz ayına kitap arıyorum veya hemen okuyupta keyif alayım diyerek kitap arayışı içindeyseniz okunur. Kitapla Kalın.
