Çölün ortasında, cehennem gibi güneşle olan savaşımın sahasının köşesi olmayan kenarında çıktın karşıma
Daha adını bile bilmeden tüm uzuvlarım seni tanıma girişimine geçtiğinde anladığım o an
Neyi anladığıma merakın içinde bitmek bilmeyen çocukluğunun yoklamalarıydı
Ve sen çok aceleciydin, bir çocuktan daha çekingen kalıyordum yanında
Bendim kendi dünyasından çıkamayan, dibine bağdaş kuran
Gölgemdin, en güvenli bölgem
Geceler tüm sıcaklığını alıyordu günün ve bahanem oluyordu birleşmeyen ellerimli sarılmalarıma
Dallarının arasından esen rüzgarın sesini dinlerdik, içimde beni güldüğünü hissetmeye zorlayan bir avuntu vardı
Avuntularla büyüdük biraz da
Sonra ellerim birleşmeye başladı ve uzanabildiğim her yarana merhem olmak istedim
Cehennem de görevini tamamlamış olmanın gururuyla uzaklaştı üzeremizden,
tüm dünyam gölgene büründü