İğne sokağında bulunan son ev Ted Bannerman isminde bir adama ait. Bu adam evin tüm pencerelerini tahtayla çivilemiş, evin dışı kadar içi de bakımsız ve adamın kedisi ve küçük kızı hariç kimsesi yok. Neden hiç arkadaşı yok diye meraklanıyoruz ilk başta. Acaba insanların kendinden uzak durmasının nedeni katil olmasından mı kaynaklı yoksa başka bir nedeni mi var diyoruz. Olivia, adamın kedisi. Ama o da ne? Kedi konuşuyor. Hatta okuyor. Üstelik bize anlatıyor. İşte bu noktadan itibaren kafamızda türlü senaryolar beliriyor. Neyse bunları yazmayayım, siz okurken ne düşündünüz ise aynısını düşündüm deyip geçeyim. Ted'in kızı Lauren. Hafta sonları babasında kalıyor. Babası ona çok iyi davranıyor ama kız çok hırçın. Ted sabırlı. Pazartesi olduğunda kızını uğurluyor ama kız çocuğu giderken hiç mutlu değil, sürekli ağlıyor ve "baba lütfen gönderme" diyor. Bir de İsmi Dee olan, aradan on bir yıl geçmesine rağmen kayıp kardeşini arayan bir genç kız var. Kayıp kardeşine dair hiçbir ipucu yok. Polisler çaresiz. Ve şüpheli olarak Ted görünüyor. Dee bu adama odaklanıyor. Ted'in işin içinde olduğuna çok emin. Kitap bu dörtlünün dönüşümlü anlatımıyla ilerliyor. Ted gerçekten de çocukları kaçırıp öldüren bir katil mi? diyoruz sürekli. Ama diyoruz, hayvanlara çok iyi davranıyor. Ölü hayvanları görünce çok üzülüyor. Kedisine iyi davranıyor. Üstelik çekingen. Kimseyi kırıp üzmekte istemiyor. E diyoruz, bu adam nasıl seri katil olabilir? Hikaye böyle ilerlerken içimize de bir huzursuzluk çöküveriyor. Kız çocuğu gerçekten Ted'in kızı mı diye? Veya kedi nasıl öyle konuşuyor diye? Bu işin içinde bir iş var diyoruz ve merakla okumaya devam ediyoruz. Hikaye çok çok farklı. Çok katmanlı bir anlatıma sahip. Sonu belli diyoruz, başka ne olabilir diyoruz, kendi zekâmızla yazarla alay ediyoruz. Hatta bu kadar geveze olmaya ne gerek var, kedinin tüy yumaklarıyla oynamasını ne yazıyorsun diyoruz. Halının deseninden bize ne diyoruz. Ama son var ya o son. Nasıl bir sondu öyle. Titizlikle dizdiğimiz domino taşları tek tek yıkılıveriyor. Aynı zamanda bizi de yıkıp geçiyor. Şok final eşliğinde büyük bir dramla baş başa kalıyoruz. Kitap asla korkutucu değil. Aksine travma, yalnızlık, hayatta kalma ve arkadaş arayışı ve umut üzerine yazılmış bir kitap. Etkileyici. Ama herkese hitap ettiğini düşünmüyorum çünkü bazı okurlar kitapta korku bekleyecek, gerilim bekleyecek, heyecan bekleyecek. Bunlar yok. Ben sevdim. Her okur sever mi emin olamıyorum çünkü detaylı bulunacak. Bana göre öyle değildi ama. Her kelimesi, her cümlesi boşuna yazılmamıştı. Sizi bilmem ama ben iyi ki okudum dedim...

Sokağın Sonundaki EvCatriona Ward · İthaki Yayınları · 2023104 okunma

·

571 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Nuray Takaz Durmuş