"Kafesinin kapısını kapatıyorum, demire asma kilidi vuruyorum ve kereste fabrikasından bozma bu evleri, seni geride bırakıyorum, komşu. Caddede gri giyinmişler var, bu insanlar gündüzleri bizim komşularımız. Ama gece çökerken hep olduğu gibi, gizlenmeliyim, diye düşünüyorum. Çocukluğumun sonu ve öfkem yalınayak." Ahmet, ilk öykü kitabı Hammurabi'yi okuduktan yazdığı her şeyi okurum dediğim yazarlardan biri. Yukarıdaki alıntıda geçtiği gibi yalınayak bir öfkenin çocukluğun sonunda attığı voltaların bıraktığı ayak izlerini takip ederek KKTC'ye doğru, bir yandan da aslında birçoğumuzun iç dünyasına çıktığımız bir yolculuktu Midas. Ahmet'ten okuduğum tüm hikayelerde çok hoş bir üslupla yazılmış olsa da sert yumruklar vurmaktan çekinmeyen bir anlatım var. Bu anlatım, Midas'taki öykülerde de kendini gösteriyor ve üzücü olayları, çocukluk korkularını, ötekileştirilme hissini ve öteki olmanın insanı boğan yanını insanın kalbinin derinliklerinden çekip çıkararak karşısına yüzleşmesi için koyuyor. En azından ben bu öyküleri öylesine okuyup geçemiyor, uzun süredir düşünmediklerimi ve hissettiğimi bile fark etmediğim endişe ve acılarımı kucaklamamı sağlayan öyküler olarak görüyorum. Ahmet yazmaya devam etsin, biz de bizimle yüzleşelim.

MidasAhmet Şimşek · İthaki · 202321 okunma

·

79 views

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Deniz Cansız