Gönderi
Tanrı Daima Tebdil-i Kıyafet Gezer
bu gece güzel bir gece, arkada interstellar çalıyor ve sigaramı içiyorum, uzun zamandır ilk defa izmir'de gökyüzü bu kadar güzel, ay çok net ve tek tük de olsa yıldızlar var. ya da uzun zamandır gökyüzüne bakmadığım için ben öyle hissediyorumdur, bilmiyorum.
bildiğim şey ise şu, bu kitabı 2 yıl önce yarım bırakmıştım çünkü Alan karakterinde kendimi görmüştüm, ve o zamanlar kendimi okuyacak cesaretim yoktu. şayet şu anda da var mı emin değilim, ama en azından artık bir şeylere dur deme arzumun oluştuğunu söyleyebilirim.
bu arzumun oluşmasını, benim gibi silik ve özgüvensiz bir karakter olan Alan'ın nasıl korkularının oluşturduğu o zinciri kırdığını, bu uzun kendini gerçekleştirme yolundaki duyguların, gerilimlerin, kaygıların; aynı zamanda da umutların, gelişmelerin, ilerlemelerin nasıl üstesinden gelebildiğini okumak beni fazlasıyla tetikledi. Alan, çok içimizden birisi.. onu okumak, ve onu tam olarak ihtiyacım olan bu dönemde okumak bana fazlasıyla ilham verdi. belki de okuduğum dönem itibariyle bu kitaba bu kadar anlam yüklemiş ve sevmişimdir, bilmiyorum ama cidden yazım dili olsun, olay akışı olsun, hayat hakkında verdiği tavsiyeler ve bunu uygulamalı olarak göstermesi olsun bence gayet hoş ve okunmaya değer bir kitaptı. ♡
son olarak o kutsal 53. bölümden Alan ağabeyimizin şu sözlerini yazıp bitireceğim:
"İnsanın kendini kuşatılmış hissettiği, her taraftan görülen bu sahnenin üzerinde, bu kadar insanın önünde söz alma fikrinden ürküyordum. Bir kâbus... Bu, benim gücümün, kapasitemin ötesindeydi. Olayların kesin olarak beni aştığını hissediyordum. Kendi yerimde değildim. Benim yerim... Ama tam olarak neresiydi benim yerim? Ben büyük sorumlulukları olmayan bir yerde bulunmak için mi yaratılmıştım? Belki... Bu bana kesinlikle daha güven verici geliyordu. Ama neden? Bunun bir eğitim düzeyi sorunu olmadığı kesindi. Her iki yönde fazlasıyla istisna vardı. Kişilik mi, peki? Şirket yöneticileri bana birbirlerinden çok farklı geliyorlardı ve tipik bir profilin ortaya çıktığını göremiyordum. Hayır, bu kuşkusuz başka bir şeydi. Belki de geldiğimiz ortam, ailemizin düzeyinden çok üstün bir meslek icra etme irademizi farkında olmadan engelliyor olamaz mıydı? Belki de biz buna tamamen izin vermiyorduk... Belki de, anne babamızın bize hissettirdiği düzeyin ötesine geçemiyor, kendi içimizde yasak bir bölge hissediyorduk... Bu çok mümkündü, ama toplumsal merdiveni tırmanmanın daha büyük bir kişisel gelişim sağladığı da kesindi..."
·
1 plus 1
·1,231 views
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.