Bilmem neyi istiyorum, bilmem ki ben. Senin hayalini mi sevdim yoksa seni mi? Bence, senin hayaline sığdırmış olduğum seni sevdim bunca zaman. Hem de öyle bir sevdim ki o hayali, evvelinde kalbime sığdırdığım nice insanı yerinden etti hayalin. Oysa şimdi sen karşıma geçince anca anladım. Ben bunca zaman seni değil, hayalini sevdim. Beni geceler boyu uykusuz düşündüren, her gün kendimi rahatlattığım yegâne yeri; iki karışlık bir hapishaneye dönüştüren hep senin hayalindi, sen değil. Ya sen o hayalden fersah fersah uzaksan, ya düşündüğüm, tahayyül ettiğim sen değilsen? Ya olmadığın birine meftunsam? O zaman benim hâlim ne olur, söylesene. Dayanmaz, dayanamaz bu gönül. Hayalini alır, yıllar boyu taşır da; eğer gerçeğinden fersah fersah uzaksa o hayal, işte dayanmaz bu gönül. Bir camın bir tazyik altında binlerce keskin parçaya ayrılması gibi parçalanır; o parçalar gelir yine ruhuma zarar verir. Zaten hâli hazırda kederli olan ruhumu kahreder, perişan bir hiç eder beni. O yüzden sen sende kal, hayalin bende kalsın.