“Eğer iki insan birşeyler konuşmak zorundaysa, her şeyi yoluna koymak için asla yeterince konuşamayacaklar demekti. Konuşmak, ardında mutluluk varsa iyidir, insana kolay geliyorsa ve canlıysa, akıcıysa iyidir; ama insan mutsuzsa sözcükler gibi nabza göre şerbet veren ve her an yanlış anlaşılabilecek şeyler ne işe yarardı ki? Durumu daha da kötüleştirirdi, o kadar.”
Sayfa 223