Büyüdüm artık. Canımı yakan insanların peşinden koşardım. Artık koşmuyorum. Gitmeyi göze alabilen hiç kimse için kılımı kıpırdatmıyorum. Filmler duygulandırmıyor, insanlar üzemiyor. Bencilleştim... Duygularımı kaybettim belki, kim bilir. Sabahları mutlu uyanıyorum. Geceleri huzurla uyuyorum. Pişman olduğum şeyler yaşamıştım. Artık pişmanlık nasıl bir şeydi hatırlamıyorum. Neden mi? Çünkü birinin ne zaman gitmemesini istesem, gitti. Çünkü benim yarım bıraktığımı, hep bir başkası tamamladı. Çünkü birine ne kadar az değer verirsen, o sana o kadar çok değer verir. İşte bu yüzden beni değiştirdin ve yaşattıkların sayesinde "başka biri" yaptığın için teşekkür ediyorum hayat...
·
20 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.