Peki bavula sığar mıyım ben?. Sığarsın tabii. Uyurken yaptığım gibi büzülürsün azıcık, dizlerini de karnına çekersin.” (Sayfa 145)
Bavuluna sığamadıklarımı,geride kalmışlığın ince sızısını hissettirdi bana. Yazarın okuduğum üçüncü kitabı.Ama en çok da bu kitap. Sade dili ,etkileyici betimlemeleriyle Nermin Yıldırım’ın öneri olmaktan öte bir albenisi var.
Durmak gerçekten de bir sürüklenme biçimiymiş…