Kör karanlığın içinde ilerliyor beyaz ışık topu. Bir nokta kadar ufak, karanlığın esir ettiği âlemde. Önceleri ipin üzerindeymiş gibi yolunu şaşırmadan gidiyor, sonra yalpalıyor hafif hafif. Yalnızca ondan saçılan cansız ışınla aydınlanıyor dünya.
İvme kaybediyor biraz sonra.
Düşüyor...
Yere değer değmez müthiş bir alev topu yükseliyor. Dünya aydınlanırken, benim dünyam yokluğa yelken açıyor...
İşte o saniye anlıyorum ki derin bir uykuya yatıyorum.
Ve gözlerim açılıyor aynı anda... Acıyla... Alevlerin arasından sadece kendim duyuyorum son sözlerimi.
"Ben hiç doğmamalıymışım!”
Sayfa 327 - TruvaKitabı okudu
·
10 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.