İnsan bazı şeylerin bir daha tekrarlanmayacağını kabullenemiyor.
Guermantes Tarafı ’nı yeniden okuyormuş gibi hissettim. O kitabı okurken, tüm o sosyete partilerinde, birlikte bulunmak, tanımak, çoğu zaman dinlemek istemediğim insanlardan, beni içine çekmeyen sohbetlerinden kaçmak için kendime saklanacak bir köşe bulmaya çalışmıştım. Bu kitapta da Oxford’un -yazarın da belirttiği gibi- gerçekten yaşamayan ruh halinin içinde bulunmak, nereye varacağını merak ettirmeyen sohbetlerine ortak olmak epeyce zorladı.
Karakterin, ya da belki Marias’ın, yaşadığını bağıra çağıra söyleyen Madrid sokaklarından sonra, yaşadığına tanık isteyen Oxford’da yaşadığı ruhsal yıkımı, sıkışma, kafa karışıklığı elle tutulur, soğuk, gri renkli. (Ve evet, anladık Bayım Marias, oralar pek kasvetli.)
Marias’ın bugüne okuduğum tüm kitapları arasında bu, merak duygusunu en az kamçılayan, en az sürükleyici olanı. Ama bu kitabın benden istediği vakti ve sabrı ona verdiğim için yine de çok mutluyum. Yarınki Yüzün serisinin büyümeden önceki hallerine bakmak, bir anlamda çocukluğuna inmek, o kitapta tanıdığım karakterlerin yansımalarını seçmek, ve karakterle yazar arasına köprüler kurup, Marias’a dair ayrıntılar bulmaya çalışmak beni ziyadesiyle mutlu etti.
Marias’a kolunu kaptıranlar zaten okuyacaktır, ama henüz tanışmamış olanlar için önerim, bu tanışma kitabınız olmasın.
Neyyire Gül Işık çevirisi 
