Jose Saramago’ya 1998 Nobel edebiyat ödülünü kazandıran romanı. Romanın akıcı bir dili ve anlatımı olduğunu söyleyebilirim, öyle ki yazarın noktalama işaretlerine pek de önem vermemesi, diyaloğları virgül kullanarak ayırması ve kitaptaki karakterlerin bir isminin olmayışı onları betimleme ve sıfatlar ile tanımamız kitabın akıcığını bozmamış. Kitabın genelinde zorluklara rağmen bazı insanların hayatta kalabilme uğruna yapamayacağı, denemeyemeyeceği hiçbir şey olmayacağına ve konu edinilen bulaşıcı körlüğün bu gibi insanların bencilce yaşamına atıfta bulunuyor diyebiliriz. Bazen yardım ediyor gibi görünerek, bazen kadına ruhsal ve fiziksel şiddet ederek, bazen hayatta kalabilmek için başkasını göz göre göre feda etmek, bazen halk dili ile koğuş ağalığı yaparak, bazense özğürlüğün elinden alınarak karşı gelememek gibi gibi daha pek çok şey… Kitapta çoğu şeye sahipken bir anda kaybedilmesinin ve bunların aslında ne büyük zenginlik ve nimet olduğunu karakterlerin yaşayarak okuyucuların ise okuyarak bir kez daha idrak etmesine vesile oluyor. Buna rağmen insanların bir uzvunu kaybetmesi insanlığın ya da merhametin tekrar geri geleceği anlamını taşımadığı da aşikar. Ayrıca kitapta güzellik ve çirkinlik üzerine konuşulması da kırıcıydı. Bazı kısımlarını okurken “Hani güzellik göreceliydi?” diyorsunuz. Bu da ayrı bir bakış açısıydı. Kitabın nasıl biteceğini tahmin etmiştim öyle de oldu fakat bazı karakterlerin hikayeleri yarım kalmış gibi hissetmedim değil. Devamı olsa nasıl olurdu, bir neticeye ulaştı mı dediğim karakterler oldu.

KörlükJosé Saramago · Kırmızı Kedi · 2022104bin okunma

··

10 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Duygu Yıldırım