Temel kabulümüze göre, hakikat, hakikat ehlini incitemezdi, incitmemeliydi. Hakikatin hayaliyle (yalanla) bile karşılaşmayı göze alanlar, sırf sevgi yüzünü gösterdiği için, hiç ona gönül koyabilirler, hakikatin kendisinden onuru ve dahi hakikat karşısında incinebilirler miydi? Hakikat bir nefsi incitiyorsa. o nefis icin cıkılacak daha çok tepe var demekti.
