"Herkes göç etmişti, kaçabilen tüm canlılar kaçmış. Geriye alıştırılmış hayvanlar ve kuşlar kalmıştı kanatları yapışık. Sahipli atlar, inekler, koyunlar, kapatıldıkları bahçelerde yutuluyorlardı. Sayılmış, aşılanmışlardı, can havli kalplerinden çekilmişti.... Nasıl kaçılır bilmiyorlardı, hiç kaçmadıklarından değil kendilerini hep bağlı sandıklarından." (Syf. 37)
"Gerideki tek tük kuş en uzağa vardığında
solukları tükenmek üzereyken suyun ortasında görünen bir adaya inmeye mecbur kaldılar. Alçalıp yaklaştıkça devleşen bir çöp kabuğuna çaresizce kondular. Yüzebilen tüm çöplerin birbirine yapışıp karaya dönüştüğü naylondan bir adaydı bu, çöp ada." (Syf. 44)
"... insan dünyaya dört elle tutunup dağları, suları tersyüz etti, değmedik yer, ellenmedik şey bırakmadı. Sonunda adım atmadığı yerde dahi parmak izleri." (Syf. 45)
Kitabın içeriğini anlatmaya yetmez belki bu cümleler ama benim için en çarpıcı olanlarıydı. İnsanın doğaya, diğer canlılara yaptığının bir kaç cümlelik özeti sadece.
Deniz Gezgin 
YerKuşAğı' nda, kendine has üslubu ve anlatımıyla insanların yüzyıllardır dünyada yaptığı tahribatı 91 sayfaya sığdırmaya çalışmış. Bunu da; duyamadığımız sesleri duydu diye av sofrasından kovulan Moy, kanadını bir ağızdan güç bela kurtaran kara kuş Şuri ve yarı sarmaşık yarı toynaklı Hagrin' in yokyere yaptığı yolculukla anlatmaya çalışmış bizlere.
İçimize sinen ve zorla diğer canlıların da içine sindirdiğimiz acımasız beşeri sökmek, biraz da olsa kendimize gelmemizi sağlamak istemiş. (Anlamak isteyen için!!!)
Benim gibi ilk defa Deniz Gezgin okuyanlar başta biraz zorlanabilir yazarın anlatımına alışmakta. Ama alışınca da bir çırpıda bitiyor kitap. Tavsiye ediyorum.
·
120 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.