Bir kadın düşmanı aslında yazarın ta kendisi bence. Daha ilk sayfadan Sara karakterinden nefret ettirdi. Kadın karakterleri ile alıp veremediği nedir anlamış değilim. Kitap ilk başta bir telefon konuşması ile başlayıp ( ki bu girizgah karakterin de sonrasında karşımıza çıkmaması açısından gereksiz geldi bana ) devamında Sara'nın çoğunlukla arkadaşı Nermin'e arada da Paşa babasına mektuplarıyla devam ediyor. Ikinci kısım ise kadın düşmanı denilen karakterin ölen arkadaşına mektupları... Reşat Nuri bu bölümde okuyucunun pamuk kalbini bir kağıt gibi buruşturuveriyor. Neden mutlu son yazmadı ki? Ilk bölümden itibaren bu dramı bilip bekleyerek okusanız bile yine içinizde bir acı hissediyor Homongolos yani Ziya karakteri için derinden üzülüyorsunuz. Ilk kısımlardaki detaylar herhangi bir okuyucuda karaktere karşı antipati oluşturmuş muydu acaba? Filmini falan mı izlemiştim emin olamadım ama başından beri Ziya için iyi duygular beslemiştim, her kadın düşmanı onun gibi olsaydı keşke...
