Akşam vakti ılık bir esinti. Karanlık balkon. Caddede araba sesleri. Bir yandan nefes nefese yürüyüp öbür yandan aklındaki bütün merak kırıntılarını peş peşe sıralayan çocuklar. Adımlarını çocuklarına göre ayarlamayı unutan babalar. Uzaktaki apartmanın yedinci katında perdesi açık bırakılan mutfak penceresi. Hemen sağ yanında inşaatı bitirmemek için yemin edilmiş beyaz bina. Gökyüzünde fazlaca yıldız. Yıldızmış gibi hareket edip gözü yorma gayretinde bir uçak.
Ve,
Sokak lambası gibi kötü bir ışıkla zihinde beliren o dize:
Balkon ölümün cesur körfezidir evlerde..