Baba
Diyince dilim damağıma yapışıp bir müddet öyle kalıyor
Cümleler içime içime akarken buluyorum kendimi...
Hayallerle gerçekler kavga ediyor...
Rüyalarda buluşma temennisi ile son buluyor...
Anne
Diyince tam bir boşluk ve nötr durumuyla beraber hislerimin katili cümlesi çıkıyor dilimden...
Ve kardeş
Şu sıralar özlem duygusu ile mücadele edip, mesafe kelimesini kendime telkin ederken buluyorum...
Vel hasıl aile denen, seçemediğin kişilerle kan bağı gibi güçlü bir bağ ile bağlı olduğun yapı, hep gözyaşı ile dolu...
Halledip rafa kaldırdığım bir anne vasfı,
Hiç halledemeyeceğim baba özlemi,
Hala sonu ne olcak bilemediğim ve duygu karmaşası yaşatan kardeşler...
Dede var bir de
Tebessüm ile andığım, ikinci babam, kokusunu özlediğim insan...
Ailenin varken yok olması mı daha zor yoksa hiç ailesiz olmak mı???