Bununla ilgili çok garip bir şey okumuştum, ebeveynin yaşadığı travmalar bile genlerle taşınırmış. Annenin ya da anneannenin gençliğinde yaşadıkları ne varsa bilinç akışında kız çocuğunda mevcut olurmuş. Öğrendikten sonra iyice merak sardım geçmiş hayatlara ve tuhaf ki gerçekten benzer kaygılar nedensizce, bir anım olmamasına rağmen bende de var...
Bir de bilinçli olarak yaşıyorlar. Onunla beraber diş çıkarır, o sancıyı canında duyar, ilk adımını onunla atar. Hatta onunla ilk sözünü öğrenmeye başlar. Diğer tarafdan da içgüdüsel olarak koruma kalkanı oluşturulur. Kendi hatalarını evladının tekrarlamaması için uyarır, yasaklar getirir, tavsiyelerde bulunur. Altın çizgiyi aşmadığı sürece iyidir de, keşke düşmesine izin verseler. Keşke hatalar yapsa bile yanında olsalar ve yaşayarak öğrenmenin gücüne inansalar. İşte o zaman beraber büyünür. Aksi taktirde çocukla berbaber aynı hatalarda takılı kalınır.
Keşke ilkokul.kısmıni yasamasaydik 😁 saka bir yana kisilerin yaşamadıklari hayati dolayli olarak cocuklarında yasadıklarını düşünüyorum ben de. Benim yapamadıklarımı cocuklarim yapsin istedigim dogrudur. Ama onlar da isterse zora baskıyla degil