sevinç tek başına bedene girmez. Çünkü bilir ki her sevincin bir sonu bu sonunda üzüntüyü sürükler. O yüzdendir ki çok sevinçli olduğumuz zaman sürekli bir tedirginlik olur, ruhun derinliklerinde.
Devasız derde tutulup acılar içinde inleyen bir yakınımızı toprağa verdiğimizde de bu mümkün olabilir. Dilerim hiçbirimiz böylesini tecrübe etmeyiz. :(
Aslında hepsinin kaynağı anne rahmi gibi beyinden geliyor.. Şöyle (M.Ö.) zamanlarında bir alıntı:“Şunu biliniz ki keyif, sevinç, kahkaha ve neşe ve üzüntü, acı, ümitsizlik ve keder, beyinden başka bir yerden çıkmaz.” yani hepsi bir arada yaşanılabilir. :D