Küçükken babam bana ufak kızmıştı. Bende sofradan kalkıp ne yapacağımı bilmeden çantamı bıraktığım köşeye geçip, içinden kitabımı çıkardım ve okumaya başladım. Bir yandan babamın kızmasına üzülüyordum, öte yandan kitabı okudukça, sayfaları çevirdikçe mutlu oluyordum.
sevinç tek başına bedene girmez. Çünkü bilir ki her sevincin bir sonu bu sonunda üzüntüyü sürükler. O yüzdendir ki çok sevinçli olduğumuz zaman sürekli bir tedirginlik olur, ruhun derinliklerinde.
Devasız derde tutulup acılar içinde inleyen bir yakınımızı toprağa verdiğimizde de bu mümkün olabilir. Dilerim hiçbirimiz böylesini tecrübe etmeyiz. :(