Anlaşıldığım gün hâlâ nefes alıyor olmayı çok isterdim. O gün göğe haklı çıkmanın vermiş olduğu gururla değil de ukteler sahrama bir toz tanesi daha eklemenin kaçınılmaz burukluğuyla bakardım herhalde. Esasen haklı olmanın haksız bedel ödettiği riyakâr dünyayı tanıdıkça ondan fersahlarca uzaklaşma sancısı ur gibi büyüyor zihnimde. Her şeyden bu kadar kaçma arzusuna müptela olacağımı ummazdım. Önceleri bu hissin adına büyümek derdim , halihazırda ise anlamak. İnsanların ikircikli kalplerinden olsa gerek en sakin , en nezih , en merhametli olanlara dahi körkütük güvenmenin ahmaklık olduğuna kılıç zoruyla da olsa , inandım. Bu dünyada yaşamak istemiyorum. Bu ölümü istemek değil. Herkes kadar masmavi bir göğe bakmayı, bir ağacın gövdesine sırf huzur adına yaslanmak isterdim geniş vakitlerde. Hatta yaşanabilecek ne kaldıysa okkalı yaşamak isterdim. Ama burada, buradakilerle değil. Başka bir hayatta yol kenarında alelade bir taş olmayı bu dünyanın bütün mevkilerine , bütün şehvetlerine değişirdim. Bu dünyada bencilliğin kitabına önsöz olmuş bit yığın insan yerine, başka bir hayatta sevginin, saygının merhametin mânâsını bilenlerle sahip olduğum her ne varsa bir ekmeği ortadan ikiye böler gibi paylaşmak isterdim. Gitmek istiyorum sadece buradan , ve bunun adına ölüm demişler.
·
60 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.