Çok uzun zaman oldu. Ergenliğimden beri benimle olan yarım kalmış bir hikaye bugün tamamlandı. Eğer kitabı okumaya lisede bir ergenken başlamasaydım bugün alıp okumazdım. Her şey çok değişmiş. Doğa bambaşka biri olmuş Ediz kişisel gelişim uzmanı olmuş. Yazar kitabı aldığı psikoloji eğitimiyle ve yıllardır gelen linçlere göre tekrar yazmış (bu iyi mi oldu kötü mü oldu bilmiyorum) ve bu da kitabın ana duygusunu bozmuş bence. Ediz’in bakış açısından ilk iki bölüm daha önce okumuştuk zaten. 3. Bölümden itibaren ilk dikkatimi çeken şey sonunda bölümlerin başındaki yorucu betimlemelerin bu kitapta olmamasıydı. Ama yazar daha kötü bir kararla okuyucuyu bu sefer de tekrarlarla yormayı başarmış. Aslında galiba bölümü Doğa’nın bakış açısında uzun betimlemelerle değil de tekrarlarla anlatılmış olması çok şey değiştirmiş sanki bu sefer daha yüzeyseldi her şey. Kitaptaki özellikle Ediz’in ve Gece’nin sürekli ama sürekli büyük büyük cümleler kurması, ders vermeye çalışması okuyucunun karakterlerden uzaklaşmasına, eskisi gibi bağ kuramamasına sebep oldu. Olayların ve olacakların çoğunu biliyorduk zaten. Yıllar içinde kitap yayımlanmadığı için ara ara kitaptan bölümler yayımlanmıştı. Uygar’ın ölümüne kadar birçok şeyi biliyorduk zaten. Onun dışındaki 3 kitapta da gizem olarak gösterilen şeylerin (Gökhan’ın kim olduğu ve Atalay’ın sürekli bilmediğiniz şeyler var demesi gibi gibi) bizi zerre kadar şaşırtmadığı gibi beklenen akışa da değiştirmedi. Bu o kadar yıldan sonra beklenen bir durumdu zaten. Kitabın sonunda neler olacağına dair zaten çok fazla teori vardı ve beklediğimiz gibi de oldu. Sadece bildiğimiz bir hikayenin tahmin ettiğimiz bir şekilde sonlandırmış oldu bu kitap. Ve sonu beni asla tatmin etmedi. Beklemediğim tek şey Ediz’in bebeği istemesiydi. Kitabın benim için aklımda kalan en önemli kısmı Doğa’nın, Ediz’in intiharından sonra yaşadığı dehşetti. Ağlayacağımı hiç düşünmemiştim. Yazarın bu tekrarları çok sık kullanmasının işe yaradığı tek bölüm son bölüm olan yabancı bölümüydü. Gerçekten Doğa’nın çektiği acıyı ben de çektim, ben de boğuldum.10 yıldır benimle olan birinin öldüğünü hissettim. Dediğim gibi kitabı okumaya başladığımda lisedeydim ve Ediz o zamandan beri benimleydi sanki. Kitabı okumaya başladığımda karakterleri özlediğimi hissetmedim -bende de kitapta da birçok şey değiştiği için -ama bitmeye yaklaştığında onların ölme ihtimalleri beklemediğim bir şekilde etkiledi beni.

Yabancı - ElyelÖznur Yıldırım · Pegasus Yayınları · 2023406 okunma

·

161 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Gizem Soysal