Zaferin kendileri tarafından kazanıldığını öğrendikleri zaman, askerlerin gösterdiği sevinç ve heyecanı tasvire imkan yoktur. Neferler biribirine sarılıp öpüşmüşler, sevinçden ağlamışlar, deliler gibi oynamışlar, bölük bölük secdeye kapanarak kendilerine bu zaferi ihsan eden Allaha dua etmişlerdi.
Karnı parçalanmış zavallı bir nefere rastgeldim ki o da bu haberi alınca yarasını unutarak o da secdeye kapanmıştı. Bu nefer, o vaziyette can verdi; tabiî, bütün cennet kapılarının o dakikada kendisine açıldığına emin olarak.
Kararlarındaki kat'ilik, manevî kuvvetindeki sarsılmazlık ve eline aldığı işi başarmaktaki liyakat ve iktidarı ile Osman Paşa, bu zaferi de kazandıktan sonra, asrın tarihi üzerinde parlak bir iz bırakmış oluyordu.
Ümitsizliğin kapkaranlık günlerinde bile, ümidin, ancak ölüm tarafından söndürülebilen, ilâhî işığı bu kahraman ve cesur adamın göğsünde parlamış, durmuştu.
O, mağlubiyeti kabul etmemiş, elinde kalan son taburları da savas boyuna sürmüş, nihayet muvaffak da olmuştu.
Sayfa 200Kitabı okudu
·
33 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.