On beş dakika.
Özgürlük Yolları'nın sonuna geldik ancak özgür olabildik mi? Özgür başlayıp tutsak bitirdik aslında.
Kendimi bol bol tebrik ediyorum bu üç kitabı bitirdiğim için çünkü gerçekten çok kolay bir okuma serüveni değildi, gerek yazar Sarte olduğu için( aslında sürekli okuru zorlamaya çalıştığı için), gerek varoluşçuluğun buram buram gezdiği için tüm sayfaların üzerinde.
Yaşanmayan Zaman çok hileli ve bulmaca gibi bir okuma ile sonuçlandığı için ben Yıkılış'ı da aynı zorlukta bekledim. Ancak yazılan incelemelere nazaran en zor okunan kitabı değildi serinin. Tek olayı iki kitap gibi yazılmış olması. İlk 300 sayfa Yaşanmayan Zaman gibi ayrı ayrı karakterlerin gözünden ilerliyor olsa da ikinci kitap olan sonraki kısım tamamen 
Yaşanmayan Zaman da yolda denk gelinen ve en fazla 20 sayfa bahsedilmiş karakterin gözünden yazılmış. Bunu galiba hikayeyi havada bırakmamak için yaptı diye bir düşüncem var sonuçta savaşın gidişatı ve o askerlerin sonu belirtilmiyodu ilk bölümün son sayfalarında.
Brunet'in kısmı ayrı kitap gibi hissettirdi çünkü önceki akıcılık çok engellenmiş gibiydi hem resmen karşılıklı konuşmalar da düzyazı olarak verildiği için 'kim hangi cümleyi söylüyor'u takip etmek yorucuydu ancak yine keyifliydi evet. Çok bunaltan bir okuma olmadı tabiiki ancak bazen tamamen koptum ve ne dediğini kavrayamadım.
Seriden en sevdiğim ve en zoru Yaşanmayan Zaman oldu. Bunu itiraf ediyorum tekrar ancak bu seri devam etse yine okurdum gerisini çünkü sürekli benzer tarz şeyler okumak daha yorucu. En azından Sarte'ın eğlenceli ve akıcı bir anlatımı oluyor. Çok çok seviyorum kendisini ve Mathieu seni özleyeceğim çiçeğim
·
51 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.