(186). (Habibim!) Kullarım sana Ben(im onlara yakınlık veya uzaklık halim)den sorduğunda (, sen onlara bildir ki); şüphesiz Ben (mekân itibarıyla yakınlık ve uzaklıktan münezzehim ama onların bütün hallerini bilme ve dualarını kabul etme açısından kendilerine) çok yakınım! Dua edenin niyâzını Bana yalvardığı anda kabul ederim. Öyleyse (dua ettiklerinde Ben onlara icabet ettiğim gibi, Ben de onları iman ve taata çağırdığımda) Bana tam manasıyla icabette bulunsunlar/O halde Benden kabul istesinler/ ve Bana (daima) inansınlar. Ta ki onlar (dini ve dünyevi kârlarına erişerek) hakka isabet edebilsinler.
Bakara/186
··
65 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.