Evet, bir kez daha bütün kitabı aktardığım için özür diliyorum fakat benim değil, kitabın mükemmel bir kusuru bu. Bayılıyorum böyle yazarının sayıklar gibi yazdığı kitapların okuru olmaya. Camus’nün Düşüş’ünde, Perec’in Uyuyan Adam’ında ve Dostoyevski’nin bazı karakterlerinde yaşadım bu hissi. Genelde yeni keşfettiğim çok güzel şarkılarda içime dolan bir coşku olur. Oturuyorsan ayağa kaldıran, ayaktaysan yürüten, yürüyorsan koşturan… bağırma isteği uyandıran şeyler vardır. Bütün bu kitaplarda yaşadığım şey de bu. Okurken o kadar tatlı bir uğultu yerleşiyor ki kafamın içine bir şey olsun da kitap bitmesin diyorum. Nolur sanki bu tarzda yazan bir sürü yazar olsa? Ölür müsünüz?

Son İnsanMaurice Blanchot · Kabalcı Yayınevi · 2008328 okunma

·

56 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Maviş