Bir insan ne zaman kendine zarar verebilir? Bitirdiği, tükettiği yollarının sonunda mı yoksa kendi boşluğunda mı... O yavaş yavaş kendine zarar veriyordu bunu o bile farketmiyordu. Kalan zaman ağzında acı bir tat bırakıyordu. Yüreğinde de kırıklar. İnsanlar hep kendilerini acıtırlar, başkalarının canını acıtmak için uğraştıklarında bile hep kendilerine yaparlar.
.
O da tam bu noktada takılmıştı sanki, yolu çıkmaza girmişti. Hesapları hep kendisine kesiyordu, sorularıysa hayatın yollarında kaybolmuş, cevapsız bırakılmıştı... Birgün karşılaştı kimsesiz yüzüyle aynalarda o zaman karar vermek için çok geçti. Tamamlamıştı yarı ömrünü yalnız, kendi başına zararlarıyla, bitmeyen soruları ve bekleyen günahlarıyla…
Sezgi Eren