Melisa Kesmez aldığı ödüller ile çağdaş edebiyatımızda adını duyuran bir yazar. Kendisinden daha önce Nohut Oda'yı okumuş çok beğenmiştim. Çok tanıdık, çok insanı noktaları kendine has yorumuyla aktarışına vurulmuştum adeta. Öyküler su gibi akıp gidiyordu. Bu kitap ise yazara olan olumlu hislerime biraz gölge düşürdü. (Belki yanlış zamanda okudum bilemiyorum.)Yine terk etme, yakınını kaybetme, yas, hayal kırıklığı, kentten kopuş, ayrılık gibi tanıdık konular etrafında dönen hikayeleri okuyoruz. Ancak bir yavanlık vardı. Nohut Oda'dan önce yazdığı bir kitap zaten. Kullandığı dil benziyor, hikayeler birbirine benziyor sanki yeni bir şey söylemiyor gibiydi. Üstelik kullanılan sözcükler her ne kadar uyumlu ve edebi bir birliktelik içinde olsa da daha acemiceydi. Şu dalga geçilen Wattpat edebiyatını hatırlattı yer yer. Duygular bana geçmedi yavanlığı biraz da bundan. Rahatsız eden bir diğer nokta da neredeyse bütün öyküler bir yerde birinci şahıslı anlatıma bağlandı. Anlatılan başka başka insanların hikayesi olsa da konuşan hep yazardı. Bu da hikayenin içine girmeyi zorlaştırdı ve olayların gerçekliğini baltaladı bana kalırsa. Beğendiğim iki öykü oldu. Özellikle yılbaşı ile ilgili olan öykü kanlı canlı yaşattı hayal kırıklığını. Diğer öyküler pek de etkilemedi. İyi okumalar...

Bazen BaharMelisa Kesmez · İletişim Yayınları · 20193,074 okunma

·

73 görüntüleme

Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.

Gönderi

Cansel K