Güzel bir pasaj.
"Kendi imanımızı yahut kendimize dair bir şeyi ispatlamak için çocuğumuzu kurban edemeyiz." dedim eşime. Bizden başka biri, bize dair bir testin nesnesi olamaz.
Eşim dindar biridir.
"İbrahim'in İsmail'in boynuna bıçak dayamasının nedeni ismail'in onun en değerli varlığı olması." dedi. "En sevdiği, en değer verdiği varlığı olduğu için oğluyla sınıyor Allah onu."
"Allah bizi kendimiz dışındaki bir varlığı feda edip edemememizle sınayamaz." dedim. "Kimse bize ait değil."
"İsmail zaten ölmedi. Ölmeyecekti." dedi.
Muhtemelen annem de Hollanda'da ölmediğimi, başıma bir şey gelmediğini söyleyerek avutuyor kendisini. Ama öldüm. Başıma bir şey geldi.
"Fark etmez." dedim. Bir çocuğu bir şeyle tehdit etmekle onu gerçekten yapmak arasında fark yok. Bu, çocuğa "Biz istersek seni feda edebiliriz." demek. Çocuğun da feda edilebilir bir varlık olduğunu içselleştirmesi bu. Biz kimiz ki imanımızı kanıtlamak yahut başka bir şey için feda ediyoruz çocuğu? O, biri. Benden, bizden başka biri. Mal değil. Güzellik, zenginlik, o ya da bu değil. Feda etme nesnesi değil.
Sayfa 91Kitabı okudu
·
66 görüntüleme
Yorum yapabilmeniz için giriş yapmanız gerekmektedir.